ကိုစိုးမိုးထြန္း

ရုပ္ရွင္မင္းသား ကုိလြင္မုိး ဆုိတာ ..ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ လူရြယ္ဘ၀က သေဘာက်တဲ့ သရုပ္ေဆာင္တစ္ဦးပါ။ အဲဒီ့တုန္းက ကုိလြင္မုိးက ပိန္ပိန္ပါးပါး နဲ႔ တစ္ကယ္လည္း ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ …အဲဒီ့ေခတ္က လူေခ်ာမင္းသားပါ။ 

ေမာင္သိန္းလြင္….

ေမာင္သိန္းလြင္ ဆုိတာက ..ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ ေမာင္၀မ္းကြဲတစ္ဦး ၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဦးေလး တစ္ေယာက္ ဆုိပါေတာ့..။ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ့ေခတ္က ကုိလြင္မုိးေခ်ာတယ္ဆုိတာ… ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး … အိပ္ေနသေလာက္ပဲရွိတယ္လုိ႔ ညႊန္းရမွာပါပဲ။ တစ္ကယ္ကုိ အရပ္အေမာင္း ၊ အသားအေရ ၊ မ်က္နွာက် ၊ အစဥ္ျပံဳးေနတဲ့မ်က္နွာ ေပၚက ရႊင္ေနတဲ့ အၾကည္ဓါတ္ ၊ ေလးေထာင့္ ဆန္ဆန္မ်က္နွာ နဲ႕ ပခုံးက်ယ္က်ယ္ ၊ ရင္အုပ္ျပည့္ျပည့္….ကဲ..စဥ္းစားၾကည့္မိသမွ် ..နဲ႔တင္…ဒီလူေတာ္ေတာ္ေျဖာင့္တာပဲ လုိ႔.. ဆုိရမယ့္အေနအထားပါပဲ။

အဲဒီ့ ေမာင္သိန္းလြင္ ဆုိတဲ့ …ကၽြန္ေတာ္ဦးေလးက …ေသာၾကာသုိက္ဖြား ပါ။ အိမ္ခ်င္းျခံခ်င္းကလည္း ကပ္လွ်က္ရွိခဲ့တာမုိ႔ ဦးေလးအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ အနီးကပ္ဆုိသလုိ သိေနျမင္ေနခဲ့ရပါတယ္။  ဦးေလး တုိ႔ကို ႏြမ္းပါးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ၾကီးက …မႏၱေလးေစ်းခ်ဳိမွာ ဆုိင္လုပ္ငန္းဖြင့္ျပီး စီးပြားျဖစ္လာတဲ့အခါ…ေမာင္သိန္းလြင္ ကုိ …ေခၚျပီး အလုပ္ခန္႔ေပးထားပါတယ္။ အလုပ္ခန္႕ေပးသည္ ဆုိသည့္တုိင္ေအာင္ …ေယာက္ဖျဖစ္တဲ့ ေမာင္သိန္းလြင္ကုိ အေဖက ညီအရင္းလုိပဲ သေဘာထားျပီး ဆင္ေပးျမန္းေပး ..စတုိင္က်ေအာင္ ထားေပးထားေတာ့…ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ….၊ နတ္ျမင္းပ်ံ ခ်ဳိတပ္ေပးလုိက္သလုိပါပဲ။ မန္းေစ်းခ်ဳိထဲက …ေစ်းသည္အပ်ဳိၾကီးေတြက ေမာင္ေမာင္သိန္း…ဆုိတဲ့ စကားလုံး ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်ေတာ့ပါ။ တုိတိုေျပာရရင္…အမရပူဘက္က ရြာေလးတစ္ရြာက …အပ်ဳိၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ျငိပါေတာ့တယ္။

အပ်ဳိၾကီးထဲမွာေတာ့ …အဲဒီ့အပ်ဳိၾကီးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ရုပ္အဆင္းခ်ဳိ႕တဲ့ရွာပါတယ္။ အသားမဲထူ ဗုိက္ကပူ..ႏႈတ္ခမ္းျပဲစူစူ ဆုိတာမ်ဳိး ….ျဖစ္ေနရွာတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒီေလာက္ အားနဲတဲ့ ရုပ္အဆင္းပုိင္ရွင္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးက ဘာလုိ႔ ၾကိဳက္သလဲ။ ရွင္းပါတယ္။ ႏြမ္းပါးတဲ့မိသားစု က ဆင္းသက္လာတဲ့ ဦးေလး ေမာင္သိန္းလြင္အဖုိ႔…ေငြနဲ႔စီးပြားကုိ ၾကိဳက္လုိ႔ပါပဲ။ မရခင္ကေတာ့ အပ်ဳိၾကီးေတြကလည္း …အမ်ဳိးမ်ဳိး…သိမ္းသြင္းရွာပါတယ္။ ညားျပီးရင္ ငါတုိ႔ညီမအပ်ဳိၾကီးနဲ႔ ေမာင္သိန္းတုိ႔ ကုိ စီးပြားဘယ္လုိ ခြဲေပးမယ့္အေၾကာင္း၊ အရင္းအႏွီးအတြက္ ပူစရာမလုိေၾကာင္း၊ မိဘမ်ား ကိုလည္း ေထာက္ပံ႔နုိင္ေၾကာင္း…၊ တကၠသုိလ္ကုိလည္း ဆက္တက္ နုိင္ေၾကာင္း….၊ ေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္း…..ေတြေပါ့ေလ။

အေဖကေတာ့ တားရွာပါတယ္။ ငါ့ေယာက္ဖနွယ္….ေငြပဲျမင္တယ္…အရွည္မျမင္ဘူး လုိ႔ လည္း ျငီးရွာပါတယ္။ အေမကေတာ့ ခါးခါးသီးသီးတားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရေတာ့ပါဘူး…။ နဖူးစာကံ ဖန္ေလျပီကုိး…။ ဒါနဲ႔  ျခိမ့္ျခိမ့္သဲ မဂၤလာမႈျပဳလုိက္ၾကတာ… လာသမွ်ဧည့္သည္တုိင္းက …တီးတုိးတီးတုိး ေမးထုိးကဲ့ရဲ႕စရာျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူေပါ့ေလ………

ေမာင္သိန္းလြင္ နဲ႔ အပ်ဳိၾကီး တုိ႔ ညားသြားၾကပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ………. ေမာင္သိန္းလြင္က ေက်ာင္းဆက္တက္ပါတယ္။ ထင္တားသည့္အတုိင္း လုပ္ငန္း ခြဲေပးတာမ်ဳိးေတြေတာ့ ျဖစ္မလာပါဘူး။ ထုိ႔နည္းတူစြာပဲ ေမာင္သိန္းလြင္ တစ္ေယာက္ အိမ္ကုိလည္း ထင္ထားသလုိ မေထာက္ပံ႔နုိင္ခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းေတာ့ အေဖ့မ်က္နွာလည္းရွိတာမုိ႔ ဆက္ထားေပးၾကပါတယ္။ မန္းတကၠသုိလ္မွာ ….တက္ေနစဥ္မွာ …ေလးခုၾကြင္းဖြား ေသာၾကာ သုိက္ဖြား ေမာင္သိန္းလြင္ရဲ႕ နဖူးစာကံက ထပ္မံ အသက္၀င္ လာျပန္ပါေရာလား။

မႏၱေလးတုိင္း ရဲမႈၾကီးရဲ႕ သမီးကညာ နဲ႔ …နီးရာကေန စပ္လုိက္ၾကတာ…၊ မိန္းမရွိမွန္း သိသိနဲ႔ကုိ…ေမာင့္ကုိရမယ္ဆုိရင္..ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ ဆုိပါပဲ။ အျခားတစ္ဖက္မွာလည္း …ခယ္မအပ်ဳိၾကီးေတြနဲ႔ ေမာင္သိန္းလြင္တစ္ေယာက္ အဆင္မေျပ ျဖစ္မႈေတြက မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာပါတယ္။ ထင္သလုိ အိမ္ခြဲမေနရေတာ့လည္း ..ၾကာေတာ့ အဆင္မေျပၾကေတာ့ပါဘူး။ မယားျဖစ္သူ ကလည္း …အစ္မေတြကုိ မလြန္နုိင္ေတာ့ ..အိမ္ခြဲေနဖုိ႔  အစီအစဥ္က မျဖစ္ေျမာက္ လာခဲ့ဘူး ဆုိပါေတာ့ ။  ဒီဂရီ အျမင့္ဆုံး အေနအထားမွာ ေမာင္သိန္းလြင္တစ္ေယာက္…အိမ္ေပၚကေန ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။ အမ်ားက ထင္ထားၾကတာကေတာ့ ရဲမႈးၾကီးသမီးနဲ႔ လုိက္သြားျပီေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့လုိလည္း မဟုတ္။

ေမာင္သိန္းလြင္ စိတ္ကူးေပါက္ရာကုိ…. ျမန္မာျပည္အနွံ႔ ၾကံဳသလုိ ျဖစ္သလုိ ေနထုိင္စားေသာက္ျပီး …သြားခ်င္ရာ သြားေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ..မယားနဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးငယ္ကေလးကုိလည္း …အျပီးတုိင္ ခ်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ တစ္ၾကိမ္ျပန္ဆုံခ်ိန္ကေတာ့ 1999 ခုနွစ္ … တာခ်ီလိတ္ျမိဳ႕မွာပါ။ ငွက္ဖ်ားမိျပီး ေသမလုိရုပ္လကၡဏာ ၊ အစာအာဟာရ ျပတ္ေတာက္ေနတဲ့ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ မ်က္လုံးေတြ နဲ႔ ဘယ္က ဘယ္လုိ…စုံစမ္းရလာမွန္းမသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္ေတြကုိ …သူဆက္သြယ္လာျပီး ..သူ႕ကို ကယ္ပါဦး ေျပာလာပါတယ္။

သူအားကုိးလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္က အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ေရးအဆုိးဆုံးအခ်ိန္ ၊ေလာကဓံ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ဦးေလး အေမ့ေမာင္၀မ္းကြဲမုိ႕ မေနရက္ပါဘူး။ အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ..ရုံးကထုတ္ေပးထားတဲ့ …ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔ ..သူေျပာတဲ့ေနရာကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါနဲ႕ …. ပါလာတဲ့ ပုိက္ဆံေလးကုိ ဆုိင္ကယ္ဆီဖုိးသာ ခ်န္ျပီး သူ႕ကုိ ေပးခဲ့လုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဆန္းက်မ္းေဗဒင္စာအုပ္ကေလးကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္စျပီး ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ သူဟာ ဒီဦးေလးရယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တတ္တဲ့ပညာနဲ႔လည္း သူ႕ကုိ တြက္ခ်က္ျပီး ထုိက္သင့္တဲ့ အၾကံဥာဏ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေသာၾကာသုိက္ဖြားေတြအတြက္ …အညြန္႕ျဂိဳဟ္က စေနျဂိဳဟ္ပါ။ ေလးခုၾကြင္းမဟာဘုတ္ဇာတာေပၚမွာ စေနျဂိဳဟ္ဟာ မရဏဌာနမွာ ရပ္တည္ေနျပီး ကသစ္မူေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ..ဦးေလးကို ကၽြန္ေတာ္က …

စေနေန႔တုိင္း ကုသုိလ္သီလကို အထူးေစာင့္ထိမ္းဖုိ႔ ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းထက္ ..လူမ်ဳိးကြဲ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ဆီမွာ အလုပ္ေတာင္းၾကည့္ဖုိ႔ ၊ စေနေန႔ဖြား ဘုရားရွင္အေပါင္းကုိ ရည္စူး ၾကည္ညိဳ ကန္ေတာ့ဖုိ႔ ၊ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္….စေနျဂိဳဟ္ အေပါင္းသေဘာျဖစ္လာေစမယ့္ ….ယၾတာပုိင္းေတြကုိခ်ည္းပဲ ..လမ္းညႊန္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ၾကိမ္သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေတြ႕ဖုိ႕မလြယ္ဘူးဆုိတာကုိလည္း အဲဒီ့ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ သိေနခဲ့လုိ႔ပါ။

ကုိစုိးရာ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာကြာ။ မင္းသာမလာရင္ ငါေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆုိးေတာ့မွာလုိ႔ သူေျပာရွာပါတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ …ကၽြန္ေတာ္မလာခင္ကတည္းက သူ႕အေျခအေနက ဆုိးေနပါျပီ။ လက္ရွိ သူကပ္ေနတဲ့ အိမ္ရွင္လင္မယားကလည္း ဆြဲမခ်ရုံတစ္မယ္ သူ႔ကုိ နွင္ခ်ခ်င္ေနေလာက္ေအာင္ ဘ၀ပ်က္ေနတာပါ။

ထားပါေတာ့ ..။ ၂၀၀၀ ခုနွစ္မွာ တာခ်ီလိတ္ျမိဳ႕တာေလာ ေစ်းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ ထပ္ဆုံျဖစ္ပါတယ္။ မုိင္းဖုံးကေန ျပန္ေရာက္လာကာစမုိ႔ …ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံးနဲ႔ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးလုံးမွာ လည္း ဖုန္ေတြ ၀ါထိန္ေနေအာင္ လူးကပ္ေပက်ံေနပါတယ္။

ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ အခါအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးေရာင္းတဲ့..ဆုိင္ကယ္တကၠစီ သမားေတြ ေသာက္ေလ့ရွိတဲ့ လမ္းေဘးယမကာ ဆုိင္ေလးေရွ႕မွာ ဆုိင္ကယ္ရပ္ရင္း …ဂ်င္နွစ္ပက္ နဲ႔ အသားေခ်ာင္း နွစ္ကင္ ကုိ… ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ…၊

ကုိစုိး….ကုိစုိးမဟုတ္လား လုိ႔ ေမးသံၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ …

အသားျဖဴဆြတ္ေနတဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ တီရွပ္ေဘာင္းဘီ၀တ္ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လက္မွာလည္း ဟန္းခ်ိန္းနဲ႕ …ဆြဲၾကိဳးကလည္း  အတုတ္ၾကီးကုိ တီရွပ္ေပၚ(ထုိင္းေယာက်ာ္းေတြလုိပဲ) ထုတ္၀တ္ထားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ဇာတ္လုိက္ၾကီး ေမာင္သိန္းလြင္ပါပဲ။

မင္းကြာ……ၾကည့္စမ္းပါဦး…၊ ဖုန္ေတြလည္း တစ္ကုိယ္လုံးေဖြးဥေနတာပဲ ၊ ငါ့တူ…ေတာ္ေတာ္ ဘ၀သမားျဖစ္ေနပုံရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ အံ႔ၾသသြားတာအမွန္ပါပဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့တစ္နွစ္ေလာက္တုန္းက …ညိဳးေျခာက္ေနတဲ့ အသားအေရ ၊ ငွက္ဖ်ားနွိပ္စက္လုိ႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ မ်က္နွာျပင္ေပၚက ..ကေယာင္ေျခာက္ျခား ေဟာက္ပက္မ်က္လုံးေတြ…၊ စုတ္ဖတ္ညစ္ေထးေနတဲ့ အဆင္းအေရာင္ေတြ အားလုံး ..နဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာပဲ….ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးဟာ မုိးက်ေရႊကုိယ္အလား …၀င္းစုိေတာက္ပေနပါတယ္။ ေယာက်ာ္းထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေျဖာင့္တဲ့ ေယာက်ာ္း ပဲ လုိ႔ ..အသိမွတ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ ေျဖာင့္တဲ့ လူလုိ႔ ထပ္မံအသိမွတ္ျပဳမိသြားပါတယ္။

ဟာ…ေလးသိန္း …တယ္ဟုတ္ေနပါလားဗ်..၊ ၾကည့္ရတာ ဟန္က်ေနပုံပဲ ..။ ကၽြန္ေတာ္က ေခၚေနၾကအတုိင္း ..သူ႔ကုိ ေလးသိန္း လုိ႔ ေခၚျပီး ….ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။

ေအးကြ…ငါ့တူရ…ငါအခု ဟုိဘက္ကမ္းမွာ … ေက်ာက္ေသြးစက္ရုံမွာ မန္ေနဂ်ာ လုပ္ေနတယ္။ ေဘာ့စ္က ငါ့တူေျပာသလုိ လူမ်ဳိးကြဲပဲကြ ၊ ငါ့ကုိ အရမ္းယုံၾကည္ အားကုိးေတာ့ အခန္းက အစ အားလုံး ျပည့္ျပည့္စုံစုံအဆင္ေျပတယ္ေပါ့ကြာ။ အဲဒါ..မင္းကို လာေျပာတာ။ မင္းေယာက္ခမၾကီးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိ တာေလာေစ်းဘက္မွာ မင္း ကုိ ရွာရင္ေတြ႕ေလာက္တယ္ ဆုိလုိ႔ လုိက္လာတာ  ..ဟု သူဆုိသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ … ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ၾကည့္ျပီး စိတ္ခ်မ္းသာသြားလုိက္တာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အေပ်ာ္ေတြ ကူးစက္သြားသလုိ…ခံစားရပါတယ္။

ဒီမွာ …မင္းေကာငါ့တူ…အဆင္မေျပရင္ ေက်ာက္ေသြးစက္ရုံမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္ ..လုိက္ခဲ့လုိ႔ရတယ္။ ငါနဲ႔တန္းတူေတာ့ မေနရဘူးေပါ့ကြာ။ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အတူေန၊ အတူစားရမယ္၊ ျမန္မာအလုပ္သမားအုပ္စုထဲမွာ ငါမင္းကိုသြင္းေပးထားလုိ႔ရတယ္။ လုိက္ခဲ့မလား …။

ဒီတစ္ခါေတာ့…..မျပံဳးဘဲ …၀ါးလုံးကြဲ …ကၽြန္ေတာ္ ရယ္မိပါေတာ့တယ္။ လက္ထဲက ကုိင္ထားတဲ့ မေသာက္ရေသးတဲ့ ဂ်င္ခြက္ကုိ ဂြပ္ကနဲေနေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္ျမန္ေမာ့ပစ္လုိက္ရတယ္။ သီးမွာ စုိးလုိ႔ ….ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနဲ ျမိဳထားေပမယ့္ မရပါဘူး။

မ်က္ရည္သီးလာေအာင္ ရယ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးေလးက …ျပံဳးေၾကာင္ေၾကာင္ နဲ႔ လုိက္ၾကည့္ေနတယ္။

ေလးသိန္း….ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိလူ ဆုိတာ…တစ္ကယ္မသိေတာ့ဘူးလား….

ရယ္ရင္း …သူ႔ကို ဒီစကားတစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေမးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွ ..သူလည္း ေရာေယာင္ရယ္ေမာရင္း….

ေအးပါကြာ…ငါလည္းသိပါတယ္ …မင္းလုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး..။

လုိ႔  စကားေလွ်ာခ်သြားရွာပါတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ဆုိတဲ့လူကလည္း ….ကုိယ့္ဆႏၵနဲ႔ကုိယ္ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ကုိင္းညြတ္ေပးရမယ္ဆုိရင္ …ကုိယ္ေလးစားရတဲ့သူကုိ ဖိနပ္သုတ္ေပးဖုိ႔အထိ ၀န္မေလးေပမယ့္…၊ ဦးလာခ်ဳိးနွိမ္လာရင္ေတာ့ … … …. ….. ။

ဦးေလးဆုိေတာ့လည္း သီးခံခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးရပါတယ္။  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပေနတဲ့ မုိးက်ေရႊကုိယ္ေတာ္ အေမ့ေမာင္ကို …ၾကည့္ျပီး …တစ္မ်ဳိးေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားရတယ္။ တာခ်ီလိတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနထုိင္ျဖတ္သန္းရတ့ဲ အခ်ိန္က …ဘ၀ကံဇာတာဟာ… ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ၊ ထူးဆန္းတဲ့လူေနမႈ ဘ၀ေတြ၊ အညာမွာေနစဥ္က အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အရပ္ေဒသနဲ႔ လူ႔အသုိက္အ၀န္းေတြ စုံလင္လွပါတယ္။

ေရႊၾတိဂံ ဘက္မွာ ေမွာင္ခုိကယ္ရီသမားေတြ သြားတတ္တဲ့ လမ္းျဖစ္ရုံ ေတာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ … ေန၀င္ေရာရီ ညဘက္ေတြ ၊ တစ္ေယာက္ထဲ …ဆုိင္ကယ္အစုတ္ကေလးနဲ႔ လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးခ်ိန္ေတြပါ။ သူပုန္ရယ္ …က်ားရယ္…ကုိယ္ရယ္….ကံမၾကံဳလုိ႔ မဆုံတာပဲ ၀မ္းသာလွေခ်ရဲ႕ကြယ္ …လုိ႔ေတာင္ ေျပာရမယ့္ အေနအထား။

တာခ်ီလိတ္ေရာက္ကထဲက …ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဓါတ္ေတြ ဟာ ….နဂုိကတည္းက မာေတာင္ေတာင္ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနရာကေန ….ေသမထူးေနမထူး  ခါးေစာင္းတင္ အရြဲ႕တုိက္ ၊ တုံးဆုိတုိက္ က်ားဆုိကုိက္မယ့္ …အေျခအေနထိျဖစ္လာေစပါတယ္။

ထားၾကပါစုိ႔။ ေမာင္သိန္းလြင္အေၾကာင္းခရီးဆက္ရရင္ …အဲဒီ့ေန႔က ..သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာေတြ႕ျပီး ျပန္ခါနီးမွာ….ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ….ေရွးယခင္လုိေဗဒင္တြက္ခုိင္းတာမ်ဳိး သူကၽြန္ေတာ့္ကို …အပူမကပ္သြားေတာ့ပါဘူး။ လူေတြ ဆုိတာကလည္း ….အမ်ားစုက အဆင္မေျပျဖစ္ၾကမွသာ ကယ္ပါယူပါ တစ္စာစာ နဲ႔ ေဗဒင္ေမးရ ..နတ္ေမးရ ျဖစ္တတ္ၾကတာကလား။ ( အင္မတန္မွားတဲ့ အယူအဆတစ္ခုပါ) ။

တစ္ကယ္ေတာ့ ေဗဒင္ဆုိတာ…သဘာ၀ကုိ နားလည္ေအာင္သုံးသပ္ျပီး…လုိက္ေလ်ာညီေထြ အက်ဳိးျဖစ္ေစေအာင္ ေနထုိင္က်င့္ၾကံရတဲ့ အတတ္ပညာတစ္ခုပါ။ ကံဆုိးမွ ေဗဒင္မေမးပါနဲ႕၊ ကံမဆုိးခင္…သာ ေဗဒင္ေမးျပီး ၊ ျဖစ္နုိင္သမွ် ကံမတိမ္းမေစာင္းေအာင္ က်င့္ၾကံေနထုိင္နုိင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြကို ၾကိဳတင္ရွာေဖြထားပါ။ ဒါကသာ တစ္ကယ္ အက်ဳိးလုိလားရာ ၊ ပညာရွိစြာ အသက္ရွင္ေနထုိင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ခုေတာ့….အဲလုိမဟုတ္ၾကပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ….ကံသာတုန္း….ေဗဒင္မယုံဘူးေဟ့ လုိ႔ ဟစ္ေၾကြး ၊ ကူကယ္ရာမဲ့ ခ်ိန္ေရာက္မွ….ဆရာရယ္ ကယ္ပါဦးဆုိျပီး …အရႈပ္ထုပ္ၾကီး ဆြဲလာျပၾကတာမ်ဳိး။

ခုလည္း ….ဦးေလးျဖစ္သူ ဟုိဘက္ကမ္းကို ျပန္ေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ …ေမာင္ဖုန္းတုိ႔ မေနနုိင္ပါဘူး။ သူမေမးေပမယ့္….သတိေပးစရာရွိတာေလးေတြ သတိေပးလုိက္ပါတယ္။

ေလးသိန္း…မိန္းမထပ္ရလိမ့္ဦးမယ္။ ရျပီးရင္လည္း ကြဲလိမ့္မယ္။ အရမ္းေကာင္းစားလြန္းခ်ိန္မွာ သတိထား…၊ အျမင့္ဆုံးသြားရင္ နိမ့္သြားတတ္တယ္။ အနိမ့္ဆုံးသြား ရင္လည္း ျပန္ျမင့္သြား ဦးမယ္။ ေလးသိန္းနာမည္ အဖ်ားစာလုံးက ဘဂၤမွာ ဥစ္မူျပီး ရပ္ထားတယ္။ မိန္းမေတြေၾကာင့္ပဲ ဘ၀ကံျမင့္တက္သြားနုိင္သလုိ… မိန္းမေတြေၾကာင့္ပဲ ဘ၀ပ်က္သြားနုိင္ေသးတယ္။ ကဲ…ေလးသိန္း…ဘုိင့္ဘုိင္။ 

ဒီ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခြဲခြာခဲ့ၾကတယ္။

+++++++++++++++++++++

ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ …ဆယ့္တစ္နွစ္…။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရန္ကုန္ေရာက္ေနခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္အေဖရဲ႕ ဘ၀ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ကာလ ၊ ရန္ကုန္ ဦးေနွာက္နွင့္အာရုံေၾကာ ေဆးရုံၾကီးမွာ တင္ထားရခ်ိန္။ ေလးသိန္းတစ္ေယာက္ ျပန္ေပၚလာျပန္ပါေတာ့တယ္။

ညိွးခ်ဳံးေနတဲ့ မ်က္နွာ၊ ၅၀နဲ႔၆၀ၾကား မသိမသာလႊမ္းလာတဲ့ ဇရာအေရးအေၾကာင္းမ်ား ၊ ေလာကဓံေၾကာင့္ ညိဳ႕ရီေနတဲ့မ်က္လုံးေတြ နဲ႔ မုိးက်ေရႊကုိယ္ဟာ …ေရာင္၀ါျပိဳက်ေနပါျပီ။

အေဖဟာ သူ႔ေယာက္ဖကုိေတာ့ အင္မတန္ခ်စ္ရွာပုံရပါတယ္။ စကားမေျပာနုိင္တဲ့ၾကားက … လႈပ္နုိင္ေနဆဲ ...လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေယာက္ဖျဖစ္သူေခါင္းကုိ ေခါက္ျပရွာတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းကုိလက္ညိဳးထုိးျပရွာတယ္။

ေဟ့ေကာင္ သိန္းလြင္…၊ စဥ္းစဥ္းစားစားလုပ္ေဟ့ လုိ႔ ေျပာခဲ့ခ်င္ပုံရပါတယ္။

ေဆးရုံမွာ ေလးသိန္းတစ္ေယာက္ အေဖ့ကုိ လူနာေစာင့္လာလုပ္ေပးခဲ့ရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ေဆးရုံမွာ ညေစာင့္ၾကရင္း ..သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္နွစ္အတြင္းမွာ …သူထုိင္းမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္။ သားေလး တစ္ေယာက္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ထြန္းကားတယ္။ အိမ္ကုိ၀င္ထြက္သြားလာေနတဲ့ မိတ္ေဆြရင္း တစ္ေယာက္က သူ႕မယားကုိၾကာခုိ ၊ မယားက ေခြးဇာတ္ခင္း ၊ သိသိနဲ႔ ျငင္း ။ ေနာက္ဆုံး အဆင္ေျပေနတဲ့ အလုပ္ကုိေရာ ၊ မယားကုိေရာ သားသမီးေတြကုိပါ သူစြန္႔ျပီး ျမန္မာျပည္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ … ေရွးယခင္ကလုိ…ဆင္းရဲနုံခ်ာ ..ေယာင္ခ်ာခ်ာ ဘ၀ျပန္ေရာက္ေနခဲ့ေပါ့။

ျမန္မာျပည္ သူျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သူခြဲခြာခဲ့တဲ့ အမရပူရဘက္က သမီးကေလးက ..ဘြဲ႕ရျပီးေနျပီ။ သူ႔ကုိ ေတြ႕ဖူးခ်င္လုိ႔ ခြင့္ေတာင္းလုိ႔ သူ တစ္ၾကိမ္သြားေတြ႕ခဲ့ရေသးေၾကာင္း လည္း ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ နာက်င္ေၾကမြေနတဲ့ သူ႕မ်က္လုံးေတြထဲက …အရိပ္ေတြကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာနားလည္ေနမိသလုိ..စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ သူ႔ဇာတာ ၊ သူ႕ကံၾကမၼာ ၊ သူ႔နာမည္ ၊ သူ႕ဘ၀ …ဒီဇာတ္လမ္းက ဒီလုိပဲျဖစ္ရမွာမုိ႔ ..အျပစ္တင္ခ်င္ေပမယ့္လည္း မတင္လုိက္ေတာ့ပါ။ လူမမယ္ေလးေတြျဖစ္တဲ့ ..( ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဆုိ …ညီ/ညီမ ၀မ္းကြဲေလးေတြ ေတာ္စပ္ေနမယ့္) နယ္စပ္ေဒသက ကေလးငယ္ေလးေတြကိုေတာ့… အခြင့္သာခဲ့ရင္ … ကၽြန္ေတာ္ အတူေခၚထားလုိက္ခ်င္ မိပါတယ္။

ေဆးရုံမွာ  နပ္စ္မငွားျဖစ္ေတာ့….စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာတဲ့ ကရင္တုိင္းရင္းသူနပ္စ္မေလးကုိ ငွားလုိ႔ရခဲ့ ပါတယ္။ အျပံဳးအရယ္နဲပါးျပီး လုပ္စရာရွိတာေတြကုိသာ လုပ္ေနတတ္တဲ့ …လူမႈဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္မႈနဲတဲ့ နပ္စ္မေလးပါ။

တစ္ရက္ ..ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရုံၾကီးေရွ႕ တီးဆုိင္ကေန လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျပီး ေဆးရုံထဲ ျပန္လာေတာ့ …. အဲဒီ့နပ္စ္မ ဂြက်က်ေလးက …ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ..မုိးက်ေရႊကုိယ္ကို …ထမင္း ခြံေကၽြးေနတာ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္ ထြက္လာခဲ့ျပီး ေဆးရုံ အျပင္ေရာက္မွ…ကၽြန္ေတာ္…ေခါင္းေမာ့ျပီးတစ္ရစပ္ ရယ္မိ ပါေတာ့တယ္။

အင္း….ဘဂၤက ဗုဒၶဟူး ၊ ဘဂၤက…ဗုဒၶဟူး…..ေသာၾကာေတြအတြက္ကေတာ့ ကေမာက္ကမ ျမားနတ္ေမာင္ ပါပဲ လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိရုံမွတစ္ပါး………………။

( ေလးသိန္း ေခၚ …ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလး ေမာင္သိန္းလြင္ သို႔ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါသည္။ )

ကုိစုိးမုိးထြန္း (ေဗဒင္ပညာသုေတသီ)

သုေတသီ ေ၀သာလီေမာင္ဖုန္း

09 318 17 287